هارمونی در رباعی یادتان نرود

رباعی قالب دوست داشتنی شعر فارسی است. قالبی موجز، با نشاط و دارای پشتوانه ای از آثار ارزنده و افتخارآمیز. پس بی دلیل نیست اگر شاعران زیادی دوست داشته باشند، در این قالب طبع آزمایی کنند. شعرهای دوست خوبمان خانم اسلامی نیز از این قاعده مستثنی نیست. او سعی کرده است در این قالب تجربه های خوب و ارزنده ای ارائه دهد و تا حد زیادی نیز موفق بوده است. نکته ای که دربارۀ رباعی های این دوست شاعر به نظرم می رسد، در رباعی های شاعران زیادی قابل ردیابی است. به نظر می رسد یک شعر موفق بخصوص یک شعر کوتاه وقتی ما را به عنوان شعری خوب، قانع می کند که ما شاهد هماهنگی و به اصطلاح «هارمونی» در شعر باشیم. این هارمونی بیش از هرچیز باید در لحن شعر رعایت شود. برای مثال در رباعی 3 ما شاهد هستیم که لحن شعر میان طنز و جدی در نوسان است. به عبارت دیگر از ابتدا تا انتهای شعر نمی فهمیم شاعر شعر طنز سروده است یا جدی. مصرع «پلکی که پرید تیک اعصاب من است» جدی است یا طنز؟ شاعر باید در رعایت هماهنگی عناصر مختلف شعر به این موارد دفت بیشتری کند. به خانم اسلامی توصیه می کنیم رباعیات شاعران کلاسیک مانند خیام، مولانا و بیدل را با دقت بیشتری بخواند تا بتواند زبان شعری خود را ارتقا بخشد.