عنوان مجموعه اشعار : .
شاعر : زهرا ایزدی نیا
عنوان شعر اول : فاتحه‌ای برای خوددر انتها تویی و مجلس عزای خودت
کسی به غیر خودت نیست، آشنای خودت
کسی برای تو آهی نمی‌کشد از دل
خودت بسوز و بدم در تنور نای خودت
به هرصدای خوشی، بی‌گدار، دل مسپار
بخواب با غم و اندوهِ لای‌لای خودت
به وقت گریه به آغوش خود پناه ببر
که نیست امن‌تر از عرض شانه‌های خودت
زمان رفتن تو، هیچ‌کس کنارت نیست
فقط تویی و سر خاک، های‌های خودت
صدای فاتحه‌ای از کسی نمی‌شنوی
بخواب و فاتحه‌ای هم بخوان برای خودت...
عنوان شعر دوم : تکیهگاهتویی که مثل همیشه مرا نمی‌خواهی!
اگر نماند کسی، یاد کن مرا گاهی...
مگر نه این‌که به بن‌بست می‌رسی هربار
بدان برای تو باز است سمت من، راهی
بیا و کوه غمت را به دوش من بسپار
که بار رنج تورا کم کنم، پرِ کاهی
به کوه بودن خود اتکا مکن ای مرد!
تو آدمی‌زادی، تکیه‌گاه می‌خواهی!
در این زمانه‌ی سرد از غمت پناه بیار
به سوی گرمی آغوش کوچکم گاهی...
عنوان شعر سوم : همنفسکم کم شکست، عمر کمش سر رسیده بود
طفلک توان نداشت، قدش هم خمیده بود
طاقت نداشت طعم گس غصه‌ی مرا
اما به یک‌نفس، همه را سر کشیده بود
هرچند از هلاهلِ جاری درون من
تنها به قدر قطره‌ی اشکی چشیده بود؛
افتاد کنج بستر گلدان و زرد شد
روز خوشی کنار من این‌جا ندیده بود
عمرش تمام شد گل غمگین کوچکم
او را خدا شبیه خودم آفریده بود...
