سخن دوست خوش تر است

در شعری که از بزرگی چون مولا علی(ع) صحبت می کند و قرار است به مدح و ثنای ایشان بپردازد، به نظر می رسد خود ممدوح یعنی حضرت مولا(ع) غایب است. در سراسر شعر، شاعر با بیشترین توان شاعری خود به مدح و تمجید ایشان می پردازد و تا آنجا در این مسیر پیش می رود که حتی چنین ادعای سنگین و خطرناکی هم می کند:« با تو نمی شود سخن از قبله آورم/ ایوان طلای شاه نجف دلرباتر است»
همۀ این تمجیدها و تعریف های شاعرانه به کنار، بهتر این نبود که ما از متن شعر بفهمیم که چرا چنین شخصیتی اینچنین عظیم و بزرگ است و باید او را دوست داشت و به تمجید او پرداخت؟ شخصیت، منش، عملکرد و سیرۀ آن امام در شعر به مخاطب نشان داده می شد و مخاطب می فهمید که دلیل این همه زبان آوری های شاعرانه چیست؟ جز اینکه آن حضرت در رکوع انگشتر عقیق به مخاطب داده است، چه نشانه ای از آنهمه بزرگی و عظمت در شعر می بینیم؟
نکتۀ دیگر دربارۀ این شعر این است که در مواردی شاعر نتوانسته است سلامت زبان را به صورت کامل و دقیق رعایت کند یا اینکه وزن را از دست داده است. نمونه هایی از این موارد را مرور می کنیم. مثلاً شاعر در بیتی آورده است: « این قول احمد است و چه نیکو روایتی است/ من حیدر هستم و حیدر پیمبر است» دربارۀ صحت و سقم چنین روایتی نمی توانیم در اینجا قضاوتی کنیم اما می توانیم دربارۀ خارج بودن «ه» در «هستم» از وزن است. یا در این مصرع که « اینجا گدا و شاه و اسیران برابر است» که فعل باید در این جا جمع می آمد.
یا در جایی شاعر آورده است: یا ایها العزیز دل ما همین سر است. به نظر می رسد منظور شاعر از «دل ما همین سر است»، این بوده که دل ما برهمان عهد و پیمان قدیم است که باید به این صورت نوشته می شد: «دل ما بر همان سر است» و در شکلی که فعلاً آمده است، باعث ابهام در معنا می شود.
نکتۀ آخر هم اینکه «از هرچه بگذریم سخن دوست خوش تر است» از حضرت حافظ نیست، از حضرت سعدی است و البته شکل درستش هم این است که: «از هرچه می رود، سخن دوست خوش تر است»