چرا سه شنبه؟!

یکی از مهم ترین عناصر شعر روایی، شیوۀ وارد شدن و ادامه دادن شعر است، شیوه ای که باید بدیع، جذاب و همراه با نوآوری باشد. شعر «کتیبه» زنده یاد اخوان ثالث را حتماً خوانده اید. این شعر نیز روایتی از یک ماجراست که در آن قرار است شاعر مفهومی چون بیهودگی تکاپو در راه یک آرمان بزرگ را به مای مخاطب القا کند. شاعر این گونه آغاز می‌کند:
فتاده تخته سنگ آن سوی تر انگار کوهی بود/ و ما اینسو نشسته خسته انبوهی/ همه با یکدگر پیوسته/ لیک از پای/ وبا/ زنجیر
صحنه کاملاً تصویری است. شاعر تخته سنگی را در برابر مخاطب تصویر می کند و دربارۀ موقعیت من یا مایی که روایت کنندۀ شعر است، توضیح می دهد. مخاطب با خواندن این شروع، علاقه‌مند می‌شود که نسبت میان سنگ و زندانیان را بداند. دوست دارد بداند که این گروه چرا به زنجیر بسته شده‌اند و چرا اصلاً شاعر از میان همۀ چیزهایی که می‌شد، آغازگر شعر باشد، درست سراغ سنگ بزرگ رفته است. آغاز و پایان یک شعر روایی بسیار مهم است، اصولاً آغاز و پایان هر شعری مهم است اما وقتی در شعر ما به روایت یک داستان، یک اتفاق یا یک سلسله ماجرا می پردازیم، اهمیت آن بیشتر می شود. حالا به سراغ شعر «سه شنبه‌های عاشق» می‌رویم. از همان شروع شعر، شیوۀ بیان و تمهید شاعر برای ورود به داستان شعر، ما را به یاد ترانۀ مشهور «فرهاد» می اندازد. کدام ذهن آشنا به شعر و ترانۀ امروز است که از «شنبه آغاز من و توست» به یاد «شنبه روز بدی بود» نیفتد؟ شباهت شدیدی میان نحو دو عبارت وجود دارد و درست همان تکینیکی که شهیار قنبری در ترانه استفاده کرده است، در این شعر استفاده شده است یعنی اینکه شاعر به بیان روزهای هفته و بیان حالت های خودش در هرکدام می‌پردازد.
پایان شعر هم چیزی نیست که انتظار ما را فراهم کند. ساختار شعر بر این بنیاد شده است که من از اول هفته منتظر سه شنبه ام و باز از چهارشنبه روزگار بیچارگی ام شروع می شود.
مشخص است که این روز خاص در ایام هفته اهمیت ویژه ای دارد پس باید شاعر برای بیان این اهمیت وقت بگذارد. باید کاری کند که به مخاطب ثابت شود این روز، روز خاصی است. در تمام طول شعر اما از این توضیح و انرژی مضاعفی که باید در شعر وجود داشت؛ خبری نیست.