اصل اول فراگیری وزن شعر

عنوان مجموعه اشعار : پاییز
شاعر : A M


عنوان شعر اول : از قضا پاییز است
چه خبر گردیده است؟/در جهانی که چنین پیچیده ست...
تن من از عطشِ عطرِ خزان نالیده ست/و چه شب ها دیده ست
سر آن کوچه ی تاریک،مردی مست/پر ز اعجاز شراب،خوابیده ست
برگِ نارنجیِ لغزان، ز خزان بریده ست/خود رها کرده و در کوچه ی ما پیچیده ست
مرغک روی درخت که ز عادت به سفر دل می بست/خسته از غربت بال خوابیده ست
آن مترسک که دل از یاد ببرد/بر سر گندم خشکیده ی این باغ بسی باریده ست
آن جوانک که تعلق نَبَرد سوی کسی/اینک از عشق به خود پیچیده ست
ابر پرّان که سفر ساز کند/گشته دلبسته ی خاک و بر تنش گرییده ست
سر این بنده ی شاعر که مدام خالی است/منبع نظم شده ست،از قضا پاییز است


عنوان شعر دوم : مرد کور
مرد کوری به لب پنجره رفت؛
در مشامش پیچید بوی تازه چمنی
و در آغوش نمی.
شاعری زد به سرش
لب گشود و به بریل خواند سرود:
که چه زیبا دمنی
چه بهاری و چه فرخنده شبی.
در سرش بست خیال،
نقش ربیع.
مدح باغ و شب گفت.
آنچه از چشم نهان بود،
به خیالاتش برد.
سستی صبح بهار
بر تنش غالب شد
آرزویش همه خواب و خور شد.
خواهری بینا داشت
که کنارش آمد
آنچه از منفذ چشمش رد شد،
به دلش نشخوار و سپس لب وا کرد:
وه چه صبحی و چه بارانی است...
چه خزان زرد و نالانی است...
چای میچسبد کنون بسیار،
زاغ میرقصد درون باغ،
عشق دنیا را نوردیده،
می ز این ساغر تراویده،
ساعت دلدادگی یک دور چرخیده،
وقت خواب کائنات،بیداری انسان طلبیده
خواهرش سوی خزان دامن کشان پر زد.
مرد نابینا به تنهایی خود هین زد:
چشم بسته روی دنیا،قلب بسته روی هر احساس؛
روز را این چشم،شب داند؛
تازگی را چون خمودی وی بینگارد؛
عشق را تعبیر او خواب است؛
موقع دلدادگی ناگه بیارامد؛
می بنوشد آب انگارد؛
دل ببیند سنگ انگارد؛
شور این دنیا به سستی خود آراید.


عنوان شعر سوم : راز شادی وجود
راه میرفتم باز
از میان چمن و زنجره ها
پیش تر بود دهی
پر چراغ و پر نور
مردمانش غرق شادی وسرور
هرچه میرفتم پیش
پرسشی در ذهن گنگم می شد نزدیک!
به چه علت شادید؟
ز چه هر دم ز لبان خنده ی زیبا جاریست؟
عابری ذهنم خواند؛
و جوابم را داد:
همگی غرق نداری گشتیم
در دل اشک دو دیده همچو ماهی گشتیم
روزگاری به تباهی، گشتیم
در سیاهی چو شب، ما هم ذغالی گشتیم
شبی آمد مردی و چراغی آورد
ازقضا کیسه ای همراهش داشت
نزد شاه ده رفت
و در کیسه گشود که پر از خالی بود!
شاه ده ماتش برد
مرد خندید و گفت:
گرچه این کیسه تهی است
ولی آن هست هنوز
تار و پودش پر ز اعجاز وجود
از برای دهتان هدیه دارم امروز
راز شادی وجود
وسپس مشت خود را بگشود
و به دست هر یک از مردم ده تخم نا مرئی شادی بنشاند؛
تا بکاریم و برآساییمم از رنج و فغان.