کم دقتی در زبان

بی تعارف شما شاعر خوبی هستید، ظرفیت های تصویری را به خوبی می شناسید، طرح های تازه برای شعرتان دارید و می توانید با کلمات بر احساسات مخاطبان خود، تأثیرگذار باشید. این ها همه به این معناست که کمی سختگیری و نگاه بی رحمانه به شعرتان، به شما این امکان را می دهد که از حد و حدودی که امروز شعرتان دارد، فراتر روید و به مرتبه ای بهتر برسید. در نمونه هایی که در زیر از شعرتان آورده ام؛ نوعی ساده گیری و بی دقتی در زبان دیده می شود. همین ایرادهای زبانی است که باعث شده است شعرتان نتواند در نگاه مخاطب همۀ امتیازهای لازم را بگیرد. به این بیت دقت کنید:
درچشم‌های کوچکم قد می‌کشید انگار
آن شعله‌ی بی رحم وسوزانی که صدجان داشت
به نظر خودتان صفت «سوزان» برای شعله حشو نیست؟ وقتی اسم از شعله می آورید، مخاطب خودش می فهمد که شعله در حال سوختن است و دیگر استفاده از این صفت به جز برای پر کردن وزن معنایی دارد؟ تازه بعد از آن هم می گویید: صد جان داشت. صدجان داشتن شعله چه کمکی به شعر کرده است؟ وقتی از یک شعله بی رحم سخن می گویید مخاطب خودش شعله ای بزرگ، قدرتمند و سوزنده را در ذهن می آورد و دیگر نیازی به اینهمه توضیح نیست.
باز در بیتی دیگر:

شب فکر لولوهای پشت شیشه هابودم
از ترس گاهی رختخوابم خیس هم می شد
در این بیت هم «هم» اضافه است. اگر هم را حذف کنید، سلامت زبان حفظ می شود. از آن بدتر این مصرع است:
گاهی خلاصه درفقط یک "هیس" هم می شد
اولاً که به ضرورت وزن ارکان جمله به هم خورده است و ثانیاً فقط برای رعایت وزن مجبور شده اید یک «فقط» به شعرتان اضافه کنید.
این بیت را هم متوجه نشدم احتمالاً در تایپ دچار اشتباه شده اید چون در شکلی که نوشته اید، وزن مختل شده است:
هربچه ای دنبال پول خرد بود آن روز
بایست نان سوخته ای خورده بود انگار
نمونه ای دیگر از بی دقتی در زبان در این بیت است که خودش مضمون یابی و کشف شاعرانۀ خوبی هم دارد:
لیلی سرش شلوغ شده ست وبه خاطرش
یک لحظه هم شکستن ظرفم نمی رسد
توجه داشته باشید که در زبان « به خاطر رسیدن» نداریم و باید گفت «به خاطر آمدن» در نتیجه این بیت هم دچار ایراد زبانی است.