ابهام‌هایی که هنوز هست

تصویر در شعر به دو صورت استفاده می شود ( بهتر است بگوییم غالباً به دو صورت) یکی به این صورت که شاعری میان دو پدیده ربطی تشبیهی می بیند و آن ها را به هم تشبیه می کند یا از این ربط استفادۀ تصویری می کند. صورت دیگر این است که یک تصویر، یک پدیدۀ عینی بنیاد شعر قرار می گیرد و شعر اصولاً گسترش همین تصویر است. مثلاً در شعر «هست شب» نیما تصویری از شب ارائه می دهد که تشبیهی است میان شب و فردی که تب دارد. بقیۀ اجزا و عناصر شعر در راستای امتداد همین تصویر است. حال اگر نگاهی سمبولیستی به شعر داشته باشیم، می توانیم شب یا فرد تب دار را استعاره ای از وضعیت اجتماعی، اختناق و مانند آن ببینیم. در شعر شما، تصویری که از عنکبوت و تارش ارائه شده است، محوریت شعر قرار داده شده است. این که سعی کرده اید از تصویری استفاده نشده و مبتنی بر کشف خودتان بهره ببرید خوب است اما نکتۀ اصلی این است که تصویر از عنکبوت و شکار و تارش، خیلی کلی است. شاید اگر حالات و ویژگی های عنکبوت را عینی تر و جزیی تر در شعر می دیدیم، شعر قدرتمندتر و بهتر بود. فاصله ای که شاعر با موضوع اصلی شعرش رعایت کرده است و به آن به اندازۀ لازم نزدیک نشده است، باعث شده است ظرفیت تصویری شعر که می توانست آن را به یک شعر ماندگار و اثرگذار بدل کند از دست رفته است. ارتباطی که قرار بوده است میان موج دریا و حرکت تارهای عنکبوت در شعر برقرار شود، هم خوب از کار در نیامده و مخاطب با مجموعه ای از سؤالات رو به رو می شود. مثلاً اینکه ربط میان پایان بندی شعر و آغاز شعر چیست؟ مخاطب شعر کیست و نیز آیا قرار است میان این شعر با تصویرهایش و مخاطب شعر ارتباطی از جنس شعر عاشقانه برقرار شود؟