انتخاب ردیف کار سختی است

اول از اینجا شروع کنم که مشکل اصلی من با غزل «سیگار» این نیست که در این غزل در بسیاری از ابیات، نتوانسته اید وزن را به درستی رعایت کنید. رعایت وزن اصول و قواعدی دارد که باید وقت بگذارید و آنها را از روی کتاب های آموزش وزن و عروض دوباره مرور کنید، پس با کمی حوصله و تمرین به وزن مسلط خواهید شد. ایرادی که من به شعر شما دارم در انتخاب ردیف است. ردیفی مثل «سیگار می‌کشم» باعث می‌شود دو اتفاق در شعر بیفتد. اتفاق اول که محتمل تر است و در شعر شاعری با تجربۀ شاعری کم حتماً روی می‌دهد این است که قافیه دست و پای شاعر را می‌بندد، او را به دنبال خود می‌کشد و شاعر مجبور می‌شود تعدادی ابیات با فضا و زبانی مانند هم و تکراری را بسازد. در نتیجه بیت های شعر فقط هم را تکرار می‌کنند و اگر در این بین یکی دو بیتی هم خوب باشد، بقیۀ ابیات، آن را خنثی می‌کنند.
اتفاق دوم این است که شعر تحت تأثیر این ردیف و با اتکا به تجربۀ شاعر در سرودن، خود را از فضای تکراری و چرخۀ بسته‌ای که ردیف تحمیل می‌کند، به شکلی خارج می‌کند و شاعر یک شعر ماندگار می‌گوید. در شعر شما اتفاق اول افتاده است و نتوانسته اید حتی با تصویر سیگار و دود یک تصویر تازه و شاعرانه هم خلق کنید که باعث شود این فضای تکراری بشکند. توصیه می‌کنم اگر به سراغ ردیف‌هایی مانند این می‌روید، چند برابر یک غزل معمولی بدون ردیف، وقت و انرژی بگذارید.
دربارۀ دو شعر کوتاه هم حرف چندانی نیست جز اینکه شعر کوتاه باید اول بتواند مخاطب خود را قانع کند که شعر است، کاریکلماتور، طرح یا نثر ادبی نیست. به نظرم حداقل شعر دومی نتواند بسیاری از مخاطبان خود را در این ادعا قانع کند.