ریزش تصاویر در مرحلهء دوم

شاعر، ذهن داستان‌پرداز و خلاقی دارد و در این داستان‌پردازی، همان‌قدر که به شخصیت‌پردازی اهمیت می‌دهد، به معرفی، توضیح و توصیف و تشریح فضای پیرامونِ شخصیت‌هایش نیز می‌پردازد، و آنقدر افراط می‌کند که ساختار نحوی شعرش را سرشار از "که" های توضیحی می‌کند:

- زمانی که تا انتهای فصل پاییز به هوای تو رفتم
- رژیمی که گرفته
- کلید دیگری که نم کشیده و باران خورده
' خانه‌ای که محلشو به یاد نمی‌یارم
- کسی که فقط خواب‌های گنگی را از او به یاد داری
- فروشگاهی که گل‌سر زیبایش را خرید
- بارانی که کلیدش را زنگارزده
- دکمه‌های پیراهنی که یک در میان گم شده‌اند
- سفره ای که پهن شده در ایوان
و...

و این مساله‌ای است که به شعری که باید موجز باشد، آسیب جدی می‌زند و آن را با اطناب مواجه می‌کند.

اما به‌عنوان مخاطبی که روبه‌روی شاعر نشسته و اثر او را از بیرون تماشا می‌کند و دقت‌نظر شاعر را در فضاسازی می‌بیند و می‌ستاید، نمی‌توانم به شاعر پیشنهاد کنم که فعالیت ذهن خلاق خود را محدود و متوقف کند، بلکه پیشنهاد می‌کنم در خلق اثر، دو مرحله را پیش روی خود بگذارد:
- نخست مرحلهء نوشتن و نوشتن و نوشتن و نوشتن
- دوم مرحلهء انتخاب و حفظِ بهترین‌ها، و پس از آن، با بی‌رحمی، خط زدن و حذف کردنِ تصاویری که در درجهء دوم زیبایی و اهمیت قرار دارند.

اینکه تصاویر خلق‌شده، در ساختار شعر دارای اهمیت باشند، درواقع مهم‌ترین دلیل ابقای آن تصویر است و با سختگیریِ بیشتر حتی باید گفت که اهمیت یک تصویر در ساختار شعر، باید تنها دلیل موجودیت داشتنِ آن تصویر باشد. اما تجربه نشان داده که گاهی "زیبایی" بر "اهمیت" می‌چربد، و از آنجایی‌ که عناصر و تصاویر زیبا، در ذهن ماندگارترند و تاثیر بیشتر (و نه عمیق‌تر)ی بر مخاطب می‌گذارند، خیلی از شاعران حتی میان تصاویرِ مهم‌تر و تصاویر زیباتر، تصاویرِ زیباتر را برمی‌گزینند‌.

به هرروی پیشنهادم به شاعر این است که به‌جای کم‌گویی و گزیده‌گویی، پرگویی کند، اما پس از آن، وارد مرحلهء ریزش تصاویر شود و تا آنجا که می‌تواند، بهترین‌ها را تشخیص دهد و دیگر تصاویر را به نفعِ آن بهترین‌ها، حذف کند.