مستقیم گویی به شعر ضربه می‌زند

با احترام به دغدغه های اجتماعی و سیاسی شاعر، سعی می کنیم در این نقد از منظری کاملاً متنی و ادبی به شعری که سروده‌اید توجه کنیم و ببینیم آیا شعر توانسته است بازتاب دهندۀ خوبی برای دلواپسی‌ها و احساس تعهد شاعر باشد یا نه.
بگذارید از بیت اول شروع کنیم که باید بهترین و محکم ترین بیت شعر باشد و مخاطب را به خواندن ادامۀ شعر مجاب کند. در بیت اول آورده‌اید:
چیزی نمانده تا افولِ صهیونیسمِ پست
باید بساط فتنه را درکلِ دنیا بست
اگر وزن را از این بیت بگیریم، هیچ مؤلفۀ شاعرانه‌ای در آن دیده نمی‌شود. تخیل و زبان در این بیت حضور محسوسی ندارد و شاعر به مستقیم ترین شیوۀ ممکن حرفش را زده است. چیزی نمانده تا افول صهمیونیسم پست شاید بتواند به عنوان شعار مطرح شود اما به دلیل تهی بودن از هر مؤلفۀ شاعرانه‌ای، شعر محسوب نخواهد شد. ضمن اینکه بساط فتنه را جمع می‌کنند، نه اینکه ببندند. در اینجا دچار ضعف تألیف شده‌اید و متأسفانه مصرع دوم، مصرع ضعیفی در کل شعر است.
بیت دوم با تلمیحی به ماجرای معراج پیامبر (ص) و ارتباط آن با مسجدالاقصی همراه است اما به نظر می‌رسد شاعر به صورت ناخودآگاه به جای استفاده از ظرفیت تلمیح در شعر، به مسجدالاقصی طعنه زده است که البته قطعاً هدف شاعر این نبوده است:
باید که تا معراج رفت از مسجدالاقصی
ای قبله‌ی اول، نبی در خاطراتت هست؟
در بیت بعدی مصرع نخست خوب است اما در مصرع بعد باز غلبۀ لحن شعاری و مستقیم‌گویی را شاهدیم ضمن اینکه استفاده از فعل خست که در زبان امروز کارکردی ندارد به ضعف زبانی منجر شده است.
روزی به پایان می‌رسد دلواپسی‌هایت
نفرین برآن خصمی که اینگونه دلت راخست
بیت پایانی بهترین بیت شعر است. چرا؟ چون شاعر دیگر دست از مستقیم گویی برداشته است. با استفاده از صنعت تشخیص و تخیل بیت منسجم و قابل قبولی سروده است که امید هم در آن هست:
آغوشِ خود را بازکن زیبای زخم آلود
پایان این تاریکیِ غمبار نزدیک است
کاش همۀ بیت‌ها به خوبی همین بیت بود.